Çalınan Gezegenim

1h 22m - Almanya, İran  

14. ULUSLARARASI ALTIN TERAZİ UZUN METRAJ FİLM YARIŞMASI

14th INTERNATIONAL GOLDEN SCALE FEATURE FILM COMPETITION

*2024 Selanik Belgesel Festivali, Altın İskender ve FIPRESCI Ödülü

2024 Thessaloniki Documentary Film Festival Golden Alexander and FIPRESCI Award 

*2024 Erivan Altın Kayısı Film Festivali, Bölgesel Panorama, Gümüş Kayısı

2024 Yerevan Golden Apricot Film Festival, Regional Panorama, Silver Apricot 

*2024 Tayvan Belgesel Festivali, Seyirci Ödülü 

2024 Taiwan Documentary Festival, Audience Award 

*2024 Resmi seçki / Official selection:

BFI London, Busan, DocuFest, Hong Kong, Hot Docs, Munich, Sydney, Visions du Réel

*Farsça; Türkçe ve İngilizce Altyazılı

*Çalınan Gezegenim, Ferahnaz Şerifi’nin doğduğu yıl yapılan İslam devriminin getirdiği hicap zorunluluğuna karşı çıkan kadınların miting görüntüleriyle başlıyor; 2022’de Mehsa Jina Emini’nin katledilmesinin doruğa çıkardığı aynı amaçlı protestolarla sona eriyor. Yönetmen Şerifi, devrim öncesinden kayıtlar toplayarak hem bir günce hem bir tür sivil arşiv oluşturmuş. Çeşitli aile kutlamalarının 8mm görüntülerini; bir zamanlar polis baskını korkusu olmadan herkesin dilediği gibi giyindiği, yiyip içtiği, müzik çalıp dans ettiği seküler bir ülkenin unutturulmaya çalışılan imgelerini günümüzün baskılarıyla karşılaştırıyor. İran’daki kamusal hayatı okula başlayana dek ev içinde sürdüğü hayatla kıyaslayınca başka bir gezegen olarak tanımlayacak kadar farklı bulan Şerifi, yetişkin bir yönetmen olarak bize derlediği arşiv kayıtlarıyla kendi gezegeninin neye benzediğini hatırlatıyor. Kahkahalarla ve gözyaşlarıyla dolu bu belgesel dünya prömiyerini Berlinale Panorama’da yaptı. 

*My Stolen Planet begins with the images of women protesting the Islamic revolution’s obligation to wear hijab, on the year Farahnaz Sharifi was born. It ends with the demonstrations for the same cause in 2022, which escalated after the murder of Mahsa Jina Amini. Director Sharifi composed both a diary and a form of civil archive by collecting records from before the revolution. She uses 8mm footage of family celebrations from the counrty’s forgotten secular past, a time when everyone were freely dressed, feasted and drank, played music and danced without the fear of police raids, contrasting it with the current suppression. According to her, the public sphere in Iran was so different than her life at home that she describes it as another planet; as an adult, she reminds us of her own planet through the archives. This documentary, full of laughter and tears, premiered at the Berlinale Panorama.